Kështu U Ndë rtua Kisha E Laçit/ Aty Kanë Ndodhur Mrekulli Të Mëdha Dhe Janë Shëruar Me Mijëra Shqiptarë…

Kështu U Ndërtua Kisha E Laçit/ Aty Kanë Ndodhur Mrekulli Të Mëdha Dhe Janë Shëruar Me Mijëra Shqiptarë…

Kështu U Ndërtua Kisha E Laçit/ Aty Kanë Ndodhur Mrekulli Të Mëdha Dhe Janë Shëruar Me Mijëra Shqiptarë…

Kështu U Ndërtua Kisha E Laçit/ Aty Kanë Ndodhur Mrekulli Të Mëdha Dhe Janë Shëruar Me Mijëra Shqiptarë…

Pikë risht në këtë vit, ndër mjet shtegt arëve, që nuk kishin pushuar kurrë së ngjituri, te kodra e rrëpirët të Laçit, u duk një frat i huaj, italian. Quhej Ernesto Caroli. Emër i njohur në mbarë botën, sepse theme lues i Korit të fams hëm Zecch ino d’Oro të Anto nianës së Bolonjës – po krejt i panjohur në Shqipëri. Kur makina, me të cilën udhëtonte, u ndal rrëzë kodrës, ai u ul. I mati me sy dredhat e rrugës, që ngji tej drejt majës e kaloi gishtat nëpër kokr rat e rruzares, që e mbante në brez, lidhur për konopin e bardhë françeskan.

“Ngjitemi – i tha italisht atë Robert Ashtës, asok ohe rek tor i rrëno jave të Shenjt ërores, që e shoqë ronte. Frati shqiptar u çudit pa masë, ngaqë e dinte se Atë Ca roli ecte me shumë vësht irësi edhe në korri doret e kuve ndit. E i tha: – Thue mund të ngjitesh… “Ngjitem, ngjitem – ia preu fj alën bash këv ëllau, që kishte ardhur pikëris ht për të parë rrënojat e për të ringritur mbi Shenjtëroren e vjetër, të renë.E nisi të ecë mbas një ka rvani të gjatë, në ngji tje. Pa u ndalu ar për asnjë çast. Derisa arritën në maje të kodrës, në shtëpinë shqiptare të Shëna Ndout. “Po çka ishte gjithë kjo mre kulli, që të dha forcë me u ngji të deri këtu? – e py eti i çud itur frati shqiptar, fratin italian. “Pikërisht mrekulli – ia ktheu tjetri. Ti u kujtove se po lutesha rrëzë kodr Dome thënë, po bise doja me Shëna Ndoun. Po nuk e di çka i thashë. I tha shë, pra, gjy sëm me shaka: “Më ndihmo të ngji tem në maje të kodrës sate me këmbët e mia, përnd ryshe nuk ta ndërtoj shen jtëroren….”. E detyr ova, kështu, të ma bënte këtë mreku lli – tha i lum f rati italian, që mezi po u besonte këmbëve të veta. E, natyrisht, e mbajti fjalën. Ia ndërtoi Shëna Ndout strehën, nën hije të së cilës vazhdojnë të arrijnë mijëra shtegtarë….. Ngarkuar me lutje, me ndjete, me falënderime për hiret e nxjerra me ndë rmjetësinë e Sh enjtit Mrekul lbasë! E në kërkim të hireve të reja, këtu, ku është gurra e hireve, që nxiren nga Zoti, nëpër ndërmjetësim të Shenjtit…